Laat ik er mee beginnen dat ik geen makkelijke jeugd gehad heb.

Dat had niet zozeer met mijn thuissituatie te maken, maar meer met school.

Toen ik 8 jaar was verhuisde wij met ons gezin van een klein dorp naar.. ja een groot dorp eigenlijk.

De proefdag op de nieuwe school was voor de vakantie heel erg leuk.

Maar toen ik na de vakantie naar mijn nieuwe school ging was daarvan weinig meer te bekennen.

Ik viel niet lekker in de groep, hoorde er niet bij, werd buitengesloten en gepest.

Dit heeft aangehouden tot en met de brugklas.

Daarna kwam ik in een nieuwe klas en kreeg ik echte vriendinnen, waardoor ik eindelijk aansluiting vond.

Deze 5 jaar van mijn leven hebben een hele diepe kras op mijn ziel achter gelaten.

Het heeft gezorgd voor een enorme bewijsdrang. Ik ben wél wat waard! En ik zal laten zien waar ik toe in staat ben.

Het heeft ertoe geleid dat ik een pleaser ben geworden. Want als je iedereen maar tevreden kunt houden, kan je daarop in ieder geval niet worden afgewezen.

Het zorgde er ook voor dat ik over mijn eigen grenzen ging. Dat ik eerder dacht aan wat een ander van mij nodig had, als waar ik zelf behoefte aan had.

En daardoor liep ik mezelf regelmatig voorbij, met een burn-out tot gevolg.

Dit was een moeilijke periode, maar ik heb hier wel heel veel van mogen leren waar ik de rest van mijn leven profijt van heb.

Uiteindelijk ben ik dus dankbaar dat mijn lijf aangaf dat het zo niet verder kon gaan en mij dwong om stil te staan bij het leven wat ik op dat moment leidde.